Κυριακή 14/2/2021 / Published in νέα

“Μια αγκαλιά ευχές” | 15 Φεβρουαρίου 2021: Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου της Παιδικής Ηλικίας

Ο Σύλλογος Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματικές Ασθένειες Β. Ελλάδος “Η ΛΑΜΨΗ”, αυτή τη δύσκολη για όλους μας χρονιά, “γιορτάζει” την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου Παιδικής Ηλικίας κρατώντας αποστάσεις … φέρνοντας, όμως, κοντά τα παιδιά μέσα από τα δικά τους όνειρα και τις δικές τους ευχές, αποτυπωμένες στο χαρτί. Το ψυχοκοινωνικό προσωπικό του Συλλόγου, σε συνεργασία με τα Νηπιαγωγεία και τα Δημοτικά Σχολεία της Θεσσαλονίκης, συγκέντρωσαν ζωγραφιές των παιδιών που φοιτούν σε αυτά, καθώς και των παιδιών που νοσηλεύονται στις δύο παιδοογκολογικές κλινικές της πόλης (ΑΧΕΠΑ & Ιπποκράτειο).

Λίγα λόγια από το ψυχοκοινωνικό προσωπικό της “Λάμψης” …

“Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά……….ούτε και στους μεγάλους……….
Είμαι μεγάλος και όλο φοβάμαι το αύριο ………….
Αυτή η σκέψη μου έρχεται στο μυαλό , για κάθε παιδί που γνωρίζω γα πρώτη φορά στο
παιδογκολογικο τμήμα . Τα συναισθήματα ποικίλουν…….άγχος, αγωνία για την εξέλιξη της υγείας
τους , κατανόηση , ενδυνάμωση , ενσυναίσθηση ,υποστήριξη ……..
Και ξαφνικά………έρχεται μια δεύτερη σκέψη ………. Πώς να κρυφτείς απ΄ τα παιδιά ……έτσι και
αλλιώς τα ξέρουν όλα ……και μας κοιτάν με μάτια σαν και αυτά………. που μας γεμίζουν
έκπληξη ……χαρά……..και συγκίνηση ……όταν προσπαθούν να αγωνίζονται , να υπομένουν
…αλλά και να επιμένουν ότι θα κερδίσουν την μάχη και θα βγουν νικητές….
Και ο χρόνος ο αληθινός…….. είναι ολά αυτά τα ΓΕΝΝΑΙΑ μας παιδιά”

Μαγούλα Έφη
Κοινωνική Λειτουργός

“Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μέρα που πέρασα την είσοδο της παιδοογκολογικής κλινικής. Είδα
ανθρώπους καθιστούς σε καρέκλες να αναμένουν. Μέσα ήταν τα παιδιά τους. Άλλοι σιωπηροί, άλλοι
περισσότερο ομιλητικοί. Ένιωσα μόνο δέος. Αρχικά δεν έβρισκα τις λέξεις να εκφράσω το οτιδήποτε. Κι
έτσι, προτίμησα να ακούσω. Να ακούσω τις ιστορίες τους, τις εμπειρίες τους. Κι έμαθα από αυτούς
πολλά. Για την ακρίβεια… ακόμα μαθαίνω.
Την παγκόσμια ημέρα για τον παιδικό καρκίνο θα ήθελα να μοιραστώ μερικά από όσα έμαθα πλάι σε
αυτούς τους υπέροχους ανθρώπους, που έτυχε να βρεθούν μέσα σε μία παιδοογκολογική κλινική. Θα
ήθελα να μοιραστώ το τι σημαίνουν για εμένα οι λέξεις «παιδικός καρκίνος». Πίσω από τις πόρτες των
παιδοογκολογικών κλινικών είδα παιδιά δυναμικά, με πραγματική διάθεση να διανύσουν το μονοπάτι
της ζωής, με θάρρος και τόλμη να εκφράσουν δύσκολες απορίες, με πίστη και ελπίδα πως όλα κάποια
στιγμή θα τελειώσουν, με δύναμη και αντοχή να ανταποκριθούν σε εξουθενωτικές θεραπείες, με
ενδιαφέρον και απορία για νέες γνώσεις κι εμπειρίες, με καλοσύνη και ευγένεια να γνωρίσουν νέους
ανθρώπους, με υπομονή και επιμονή να παραμείνουν εντός της κλινικής για το σχήμα τους, με χαρά κι
ανυπομονησία να επιστρέψουν στο σπίτι τους και στους δικούς τους ανθρώπους.
Είχα επίσης την ευκαιρία να γνωρίσω τις οικογένειες και τους δικούς τους ανθρώπους. Αρχικά, τους
γονείς τους, ανθρώπους με πολλά αποθέματα, καθώς βρίσκουν τη δύναμη να απαντήσουν σε δύσκολες
απορίες, έχουν την αντοχή και το κουράγιο να περάσουν ατελείωτες ώρες στο δωμάτιο ενός
νοσοκομείου, εξαντλούν και το τελευταίο απόθεμα ενέργειας για να παραμείνουν δίπλα στα παιδιά
τους. Ανθρώπους που κατορθώνουν να ακούσουν δύσκολες διαγνώσεις και πληροφορίες για την
πορεία της νόσου, και να επιστρέψουν στο δωμάτιο του παιδιού τους με τις λέξεις «όλα θα πάνε
καλά». Ανθρώπους που παρά τις όποιες δυσκολίες έχουν ένα μοναδικό τρόπο να φροντίζουν και να
στηρίζουν τα παιδιά τους.
Κι έπειτα τα αδέρφια αυτών των παιδιών, που περιμένουν στο σπίτι, που κατορθώνουν να αντέξουν
την απώλεια τόσο του αδερφού/της αδερφής τους όσο και των γονιών τους για όσο διάστημα
διαρκούν οι νοσηλείες, που υπομένουν τον αποχωρισμό – ξανά και ξανά – μέχρι να αποκατασταθεί η
υγεία του αδερφού ή της αδερφής τους, που καταφέρνουν να εφευρίσκουν νέους τρόπους σύνδεσης
ώστε να επικοινωνούν μέσω του διαδικτύου ή του τηλεφώνου. Αλλά και τον ευρύτερο περίγυρο των
παιδιών, όπως συγγενείς, φίλους, δασκάλους, που ανυπομονούν να τους συναντήσουν ξανά, να
ακούσουν τις ιστορίες τους, να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και να συνδεθούν σε μία διαφορετική
αλλά ουσιαστική βάση, μετά από μία τέτοια εμπειρία.
Έμαθα ακόμα πως μέσα σε μία παιδοογκολογική κλινική είναι δεδομένο πως θα παίζεις και θα
ζωγραφίζεις, θα γελάς με την ψυχή σου, θα δημιουργείς και θα κατασκευάζεις ένα δυνατό παρόν, θα
χτίζεις και θα οραματίζεσαι ένα όμορφο μέλλον, θα ονειρεύεσαι, θα πραγματοποιείς τις ευχές σου, θα
μοιράζεσαι στιγμές και γνώσεις, θα λαμβάνεις αλλά και θα παρέχεις βοήθεια, θα είσαι σε επαφή με τα
συναισθήματά σου, θα έρχεσαι κοντά αλλά και θα παίρνεις απόσταση, θα φοβάσαι, θα κλαις, θα
παίρνεις ανάσες, κι όλα αυτά βήμα-βήμα και σιγά-σιγά.
Ίσως οι πρώτες λέξεις που έρχονται στο μυαλό όταν κανείς σκέφτεται τις λέξεις παιδικός καρκίνος να
είναι «σοκ», «φόβος», «γιατί;». Σαφώς, ο παιδικός καρκίνος συνδέεται με ποικίλλα και δύσκολα
αρνητικά συναισθήματα και βιώματα, όπως είναι το πρώτο σοκ κατά τη διάγνωση, το άγχος και ο
φόβος για την πορεία της νόσου, η ανησυχία για την ποιότητα της ζωής του παιδιού που νοσεί, η θλίψη
και ο θυμός για τις μεγάλες αλλαγές που ακολουθούν μετά τη διάγνωση στη ζωή όλης της οικογένειας.

Για εμένα, ωστόσο, ο παιδικός καρκίνος αποτελεί πολλά περισσότερα από τα παραπάνω. Κι αυτό γιατί
φανερώνει τη φλόγα της ζωής, τη δύναμη των ικανοτήτων καθώς και τη λάμψη της αγάπης που
τρέφουμε ο ένας για τον άλλο.”

Κατερίνα Γκουράνη, BSc, MSc

Ψυχολόγος Υγείας

“Παιδικός Καρκίνος… δύο λέξεις τόσο ασύμβατες μεταξύ τους, δύο κόσμοι τόσο διαφορετικοί!!!
Ο ένας κόσμος αναφέρεται στο γέλιο, τη χαρά, το παιχνίδι, την ξενοιασιά και ο άλλος σε μία
δύσκολη νόσο, σε χώρους νοσοκομείου, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες και παρενέργειες.
Όταν ανταμώνουν αυτά τα δύο αντίθετα στοιχεία, παιδικότητα και ασθένεια, η μάχη είναι σκληρή
για την επικράτηση του ενός ή του άλλου. Η παιδική ψυχή όμως αδάμαστη, προσπαθεί με όλη της
τη δύναμη να πολεμήσει την ασθένεια αυτή για να συνεχίσει να ζει έτσι όπως της ταιριάζει.
Παλεύει να αποδείξει ότι είναι πολύ ισχυρότερη, από οποιοδήποτε εμπόδιο που θα προσπαθήσει
να την πληγώσει.
Ο αγώνας αυτός μεγάλος, με πολλές θυσίες, επίπονες εξετάσεις, μεγάλα χρονικά διαστήματα μέσα
στο νοσοκομείο, στέρηση της παρουσίας των φίλων, αποχή από το σχολείο και τους συμμαθητές
και τόσα άλλα που αλλάζουν την όμορφη καθημερινότητα των παιδιών αυτών.
Αυτές οι σωματικές και ψυχικές απώλειες όμως ωριμάζουν τα παιδιά μας, γιατί έχουν μάθει να
υπομένουν και να περιμένουν, αφήνοντας πίσω τις ανάγκες και τα θέλω τους, έχουν μάθει να
συνεργάζονται και να αντέχουν. Τις δύσκολες μέρες των θεραπειών, ξέρουν και τις ισορροπούν
παίζοντας, γελώντας, τραγουδώντας, νοιάζονται το ένα για το άλλο και νοιώθουν ευγνωμοσύνη για
τους φροντιστές τους.
Συμπαραστάτες και συναγωνιστές στην πρώτη γραμμή της μάχης, είναι οι γονείς των παιδιών, όλοι
αυτοί οι θαυμάσιοι άνθρωποι, που μετά το σοκ και την κατάρρευση στην ανακοίνωση της νόσου,
στέκονται ξανά στα πόδια τους και με τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης, στηρίζουν τα παιδιά
τους στο δύσκολο δρόμο της θεραπείας.
Όλη αυτή η μάχη σχεδιάζεται και κατευθύνεται από το ιατρικό προσωπικό που μαζί με το
νοσηλευτικό στέκονται από την πρώτη στιγμή κοντά σε αυτά τα παιδιά, δίνοντας καθημερινά ένα
κομμάτι του εαυτού τους.
Σε όλα τα παιδιά μας που έχουν αγωνιστεί ή που τώρα δίνουν τον αγώνα τους, θα είμαστε πάντα
δίπλα τους.
Γιατί τα παιδιά δεν πρέπει να πάψουν να γελούν και να ονειρεύονται!!!”

Κουγιουμτζίδου Ζωγραφιά

Ψυχολόγος

Παιδοογκολογικά Νοσοκομείων ΑΧΕΠΑ και Ιπποκρατείου

1ο Νηπιαγωγείο Γέφυρας

2ο Δημοτικό Σχολείο Αμπελοκήπων

3ο Νηπιαγωγείο Συκεών

“Ευχόμαστε υγεία,περαστικά, δύναμη, κουράγιο σε όλα τα παιδάκια και τους γονείς τους!”

16ο Δημοτικό Σχολείο Ευόσμου (Δ1)

Δημοτικό Σχολείο Αγίας Τριάδας

Νηπιαγωγείο Πεδινού

2ο Δημοτικό Σχολείο Καλαμαριάς

18ο Δημοτικό Σχολείο Σταυρούπολης (Β2)

“Με πολλή αγάπη αλλά και πολλή συγκίνηση σας στέλνουμε κι εμείς τις ευχές και τις ζωγραφιές μας.

Είμαστε το Β2 τμήμα από το 18ο Δημοτικό Σχολείο Σταυρούπολης και ευαισθητοποιηθήκαμε κι εμείς στο κάλεσμα σας γιατί έχουμε στην τάξη μας ένα συμμαθητή μας που πάλεψε με αυτήν την ασθένεια (ο αγαπημένος μας Β.) και κατάφερε να νικήσει. Να ξέρετε πως τον αγαπάμε όλοι πάρα πολύ πως ξέρουμε πολύ καλά τι πέρασε και είμαστε πολύ ευτυχισμένοι που τώρα είναι ανάμεσά μας γερός δυνατός κι ευτυχισμένος και μπορεί να ονειρεύεται και να σχεδιάζει το μέλλον του!

Θέλουμε να ευχηθούμε μέσα από την καρδιά μας σε όλα τα παιδιά που νοσούν από αυτή την τόσο δύσκολη και σκληρή ασθένεια να γίνουν γρήγορα καλά και να βγουν κι αυτοί νικητές όπως ο Β. μας!!! Σας αγαπάμε και σας νοιαζόμαστε όλους πάρα πολύ!!!”